Πωλούνται φοιτητικές εργασίες με 10 ευρώ

Πουλούσα εργασίες για 10 ευρώ τη σελίδα

Η πρώτη φορά που η Μαρία έγραψε την ακαδημαϊκή εργασία κάποιου άλλου ήταν το 2019. Εκείνη την περίοδο δούλευε σε φροντιστήριο, έκανε μερικά ιδιαίτερα, αλλά δεν τα έβγαζε πέρα οικονομικά. Είχε αρχίσει να κοιτάζει αγγελίες για δουλειές σερβιτόρας και πωλήτριας όταν την προσέγγισαν μέσω του φροντιστηρίου και της έκαναν την πρόταση.

«Εργάζομαι και δεν προλαβαίνω», της είπε η μεταπτυχιακή φοιτήτρια που ήθελε να της γράψει τη διπλωματική. Είπε το «ναι» χωρίς να το πολυσκεφτεί. Εχοντας υπάρξει άριστη φοιτήτρια, αποφάσισε πως ήταν μια καλή ευκαιρία να ασχοληθεί ξανά με το αντικείμενό της, βγάζοντας παράλληλα και χρήματα (900 ευρώ…). «Ξεκίνησα με ένα αίσθημα υπευθυνότητας αλλά και ενθουσιασμού», λέει στην «Κ». Είχε ένα μήνα μπροστά της και πραγματικά αφιερώθηκε στην εργασία – κάποιες ημέρες δούλευε 15 ώρες.

Διαβάστε επίσης: Πως το ChatGPT μπορεί να σου δώσει ιδέες για δική σου online επιχείρηση

Όταν έγραφε τον επίλογο με τα συμπεράσματα, ήταν η πρώτη φορά που είχε κάποιους ενδοιασμούς. «Είχε πολλή δική μου σκέψη, συνδυαστική. Και λέω, αυτό τώρα γιατί να θεωρείται κάποιου άλλου; Αλλά ίσως από τελειομανία, ίσως από ψυχαναγκασμό, δεν άλλαξα ούτε λέξη. Ήθελα το κείμενο να είναι όσο καλό θα το έκανα εάν ήταν δικό μου». Αφού παρέδωσε την εργασία περίμενε με ανυπομονησία τον βαθμό σαν να ήταν δικός της. Ήταν άλλωστε δικός της. Η «πελάτισσα» της τηλεφώνησε για να την ευχαριστήσει όχι μόνο για τον καλό βαθμό αλλά και για την ευκαιρία που της είχε δώσει.

«Ο καθηγητής έκανε πολύ επαινετικά σχόλια για το επίπεδο του λόγου και γραφής και μου ζήτησε να την παρουσιάσω σε ένα συνέδριο», της είπε ενθουσιασμένη. Στο άκουσμα αυτό, η Μαρία σκοτείνιασε. «Ήταν ξεκάθαρο το συναίσθημα της αδικίας που ένιωσα. Κατάλαβα αργότερα πως όλο αυτό μου είχε δώσει ένα κίβδηλο συναίσθημα ικανοποίησης. Γιατί ξέρεις πως αυτό το έργο δεν μπορεί να είναι ποτέ δικό σου, δεν μπορείς να το καρπωθείς. Απομακρύνεσαι από το προϊόν της εργασίας, από το πνευματικό σου παιδί. Το έχεις ξεπουλήσει», εξηγεί.

Παρ’ όλα αυτά συνέχισε να αναλαμβάνει εργασίες. Απέκτησε «πελάτες» φοιτητές για τους οποίους εκπόνησε όλες τις εργασίες του πτυχίου τους, άλλους –ελάχιστους– που πραγματικά είχαν ανάγκη τη βοήθειά της και σχεδόν έκαναν μαζί την εργασία. Κάποιες εργασίες τις ανέλαβε μέσω των εταιρειών που δραστηριοποιούνται στο Διαδίκτυο και λειτουργούν ως διαμεσολαβητές μεταξύ φοιτητών και εκπονητών.

Διαβάστε επίσης: Η αγορά εργασίας στο dark web – Περιζήτητοι οι προγραμματιστές κακόβουλων λογισμικών

Σταμάτησε όμως, γιατί τα χρήματα ήταν πολύ λίγα (6 ευρώ η σελίδα, ενώ εκείνη χρέωνε 10), αλλά κυρίως γιατί δεν της έδιναν καμία πληροφορία για το πώς είχε πάει η εργασία, και αυτό ήταν κάτι που το είχε ανάγκη. «Προσπαθούσα να αντλήσω την ακαδημαϊκή αναγνώριση που δεν ερχόταν από την κανονική μου δουλειά», λέει.

Θεωρεί πλέον πως είχε μπει σε μια διαδικασία εκλογίκευσης. «Παρότι ήξερα και με ενοχλούσε που ο φοιτητής κοροϊδεύει τον καθηγητή και αδικεί τους συμφοιτητές του που κοπιάζουν για ίδιο ή χαμηλότερο βαθμό, από την άλλη σκεφτόμουν πως αυτός ο φοιτητής δεν υπάρχει περίπτωση να κάνει μόνος του την εργασία, θα βρει κάποιον άλλον να του την κάνει.

Αρα γιατί να μην την κάνω εγώ; Αποκτώ γνώσεις και βγάζω χρήματα». Για τα επόμενα τρία χρόνια έκανε τουλάχιστον 30 εργασίες, μέχρι που αποφάσισε να σταματήσει παρότι είχε ανάγκη το έξτρα εισόδημα. «Ένιωθα πως είχα κουραστεί πνευματικά. Πολύ γρήγορα βέβαια αποφάσισα να ξεκινήσω διδακτορικό, άρα τελικά δεν ήμουν κουρασμένη πνευματικά, αλλά ηθικά. Είπα, κάτσε, είμαι καλή. Γιατί να το καρπώνεται κάποιος άλλος;».

«Θες απλά να περάσεις ή άριστα;»

Ο Λεωνίδας, επίσης εκπονητής ακαδημαϊκών εργασιών, πήρε πολύ πρόσφατα την απόφαση να σταματήσει. Σίγουρα έπαιξε ρόλο πως έχει προχωρήσει επαγγελματικά, με έναν σταθερό καλό μισθό, αλλά κυρίως τον ενοχλούσε το πόσο είχε ξεφύγει η κατάσταση… «Εν μέσω COVID-19 δεν με έπαιρναν μόνο για τις εργασίες αλλά και για να δώσω για εκείνους εξετάσεις που γίνονταν διαδικτυακά. Επιπλέον, έχει αυξηθεί τόσο πολύ ο αριθμός των εκπονητών που οι τιμές είναι πλέον εξευτελιστικές».

Διαβάστε επίσης: Τι είναι το phishing και πως μπορούμε να προστατευτούμε;

Εκείνος είχε ξεκινήσει πέντε χρόνια νωρίτερα, όταν του τηλεφώνησε ένας άγνωστος σε εκείνον φοιτητής. «Είχε μάθει πως είχα βοηθήσει ένα φίλο με μια εργασία και ήθελε να με πληρώσει να κάνω το ίδιο για εκείνον. Αρχικά ήμουν αρνητικός. Σχεδόν ένιωσα προσβεβλημένος. Είχα ξεκινήσει τότε διδακτορικό, πληρωνόμουν από το πανεπιστήμιο. Του είπα πως δεν είναι αυτή η δουλειά μου.

Μου ξανάστειλε όμως πως θα μου έδινε 300 ευρώ. Ηταν μισό μηνιάτικο για τρεις εργάσιμες ημέρες εύκολης δουλειάς, οπότε δέχτηκα». Στις αρχές είχε άγχος. «Μην τυχόν κοπεί η εργασία και ξεφτιλιστούμε. Γιατί έχεις κάνει μια συναλλαγή», εξηγεί. Στην πορεία όμως απέκτησε αυτοπεποίθηση. Η τιμή του εξαρτιόταν από πολλούς παράγοντες. Πέρα από τα τυπικά –έκταση της εργασίας και επίπεδο σπουδών– έδινε στον «πελάτη» και επιλογή: «Θες απλώς να περάσεις ή να είναι πολύ καλή η εργασία; Ανάλογα με τη σχολή και τον καθηγητή ήξερα τι βαθμό θα έπαιρνε». Στην πορεία υπήρχε και ένας άλλος, ακόμη πιο σημαντικός παράγοντας για τον ίδιο, που καθόριζε την τιμή που χρέωνε.

«Υπάρχουν δύο κατηγορίες φοιτητών:

1. Εκείνος που απλώς είναι τεμπέλης και θέλει να αγοράσει τον βαθμό όπως αγοράζει σουβλάκια.
2. Υπάρχουν όμως και εκείνοι που παράλληλα με τις σπουδές τους δουλεύουν, συχνά ανασφάλιστοι για λίγα ευρώ την ώρα, και σου λένε δεν παίρνω ανάσα. Ή θα διαβάσω για την εξεταστική ή θα κάνω την εργασία.

Σε αυτούς έκανα καλύτερη τιμή αλλά και καλύτερη δουλειά».

Με τα χρόνια είχε δημιουργηθεί μια άτυπη ομάδα εκπονητών με τους οποίους είχε επαφή και συνεργασία. «Συζητούσαμε τις εργασίες και επειδή επαναλαμβάνονταν, τις μοιραζόμασταν. Kάναμε μικρές τροποποιήσεις και τις παραδίδαμε». Εκείνος, λέει, ήταν αρνητικός όταν τους ερχόταν αίτημα για επιστημονική δημοσίευση ή διδακτορικά. «Εκεί χοντραίνει το πράγμα. Ο άλλος αποκτά ακαδημαϊκό έρεισμα, μπορεί να χτυπήσει μια θέση καθηγητή. Επίσης είναι κάτι δικό σου, το βγάζεις από μέσα σου», σημειώνει.

Διαβάστε επίσης: Δύσκολη η εύρεση φοιτητικής κατοικίας στην Ελλάδα

«Ξέρεις πως αυτό το έργο δεν μπορεί να είναι ποτέ δικό σου, δεν μπορείς να το καρπωθείς. Απομακρύνεσαι από το πνευματικό σου παιδί. Το έχεις ξεπουλήσει».

Διδακτορική έρευνα

Ιστορίες σαν αυτές του Λεωνίδα και της Μαρίας, στο οικείο της περιβάλλον, ήταν που ώθησαν τη Γεωργία Μανάφη να κάνει διδακτορική έρευνα για την περίπτωση των εκπονητών ακαδημαϊκών εργασιών («Εργασιακή επισφάλεια ως αποξενωτική εργασία», Πανεπιστήμιο Ιωαννίνων, 2023). Το δείγμα της, 97 εκπονητές, ήταν απόφοιτοι της τριτοβάθμιας εκπαίδευσης, συχνά των λεγόμενων καθηγητικών σχολών, οι οποίοι μέσα σε συνθήκες αυξημένης ανεργίας, υποαπασχόλησης και ετεροαπασχόλησης έβρισκαν διέξοδο σε αυτό.

Άλλοτε για να ενισχύσουν το εισόδημά τους και άλλοτε για να διαφυλάξουν την επαγγελματική τους ταυτότητα. «Δεν το έκαναν ούτε ελαφρά τη καρδία ούτε χωρίς ηθικούς ενδοιασμούς. Οι περισσότεροι ντρέπονταν. Υπάρχει κατ’ αρχήν το ηθικό κομμάτι.

Μπορεί να μην είναι παράνομο, αλλά είναι ένα είδος ακαδημαϊκής απάτης. Εχει όμως και το κομμάτι της υποτίμησης. Νιώθουν πως καταφεύγουν σε κάτι τέτοιο γιατί δεν είναι αρκετά ικανοί να επιβιώσουν απασχολούμενοι επαγγελματικά με το αντικείμενό τους». Υπήρχαν βέβαια και κάποιοι που της είπαν πως διαφημίζουν τις υπηρεσίες τους. «Μπορεί να απασχολούνται σε έναν σκιώδη τομέα εργασίας, ανασφάλιστοι, και τα χρήματα να είναι “μαύρα”, είναι όμως για πολλούς η βασική πηγή εισοδήματος. Αρκεί να μπει κάποιος στο Ιντερνετ.

Οι υπηρεσίες παρέχονται ανοικτά», εξηγεί. Πράγματι, κάνοντας μια απλή εγγραφή σε μια από τις ιστοσελίδες ως εν δυνάμει εκπονητής, χωρίς να ζητηθεί κάποιο στοιχείο για τις σπουδές ή δείγμα δουλειάς, βομβαρδίζεται κανείς από emails με τίτλους εργασιών (πάνω από 100 emails σε τρεις ημέρες), ζητώντας άμεσα απάντηση για το κόστος εκπόνησής τους. Ο πελάτης-φοιτητής βλέπει τις προσφορές και αποφασίζει σε ποιον θα δώσει τη δουλειά.

Στα ελληνικά πανεπιστήμια, το πρόβλημα αυτό είναι γνωστό σε όλους, αλλά το 2017 ο Γιώργος Ανδρουλάκης, καθηγητής Πανεπιστημίου Πατρών, βρέθηκε μπροστά σε κάτι πρωτοφανές. Oταν άρχισε να αξιολογεί τις εργασίες στο μάθημά του, Δυναμικά Μαθηματικά Υποδείγματα, συνειδητοποίησε πως 106 φοιτητές είχαν παραδώσει πανομοιότυπη εργασία. Το μόνο που είχαν αλλάξει ήταν το όνομά τους στην πρώτη σελίδα.

Oταν άρχισε να το ψάχνει, είδε στις ιδιότητες των αρχείων πως ο «συγγραφέας» στις περισσότερες εργασίες δεν ήταν φοιτητής του αλλά κάποιος εκτός σχολής. «Είναι άλλο να πιάσεις κάποιους φοιτητές να έχουν αντιγράψει μεταξύ τους και άλλο να υπάρχει συναλλαγή», σημειώνει ο κ. Ανδρουλάκης. Στη γενική συνέλευση του τμήματος πήραν τότε μια αυστηρή απόφαση. Οχι μόνο να μηδενίσουν τους 106 φοιτητές στη συγκεκριμένη εργασία, αλλά να τους αποκλείσουν από την εξεταστική του Σεπτεμβρίου.

Στις απολογίες που έχει στη διάθεσή της η «Κ», οι φοιτητές ζητούσαν συγγνώμη και εκλιπαρούσαν να μην επιδείξει η σχολή τόση αυστηρότητα για την εξεταστική. Και αυτό παρότι πολλοί ομολόγησαν πως είχαν αγοράσει την εργασία. Κάποιοι βέβαια έγραφαν δικαιολογίες: «Η επίλυση των ασκήσεων είχε γίνει σε άλλο υπολογιστή γιατί ο δικός μου (χρονολογίας 2008) δεν υποστήριζε το συγκεκριμένο πρόγραμμα».

Αλλοι πως είχαν πληρώσει κάποιον να τους εξηγήσει τις ασκήσεις αλλά όχι να τους τις κάνει. Κάποιοι δεν δίστασαν να δηλώσουν εξαπατημένοι «γιατί ο καθηγητής που με βοήθησε έκανε εκτεταμένη χρήση του αρχείου στέλνοντας τις ίδιες απαντήσεις και σε άλλους μαθητές του».

Ο κ. Ανδρουλάκης, ως πρόεδρος του τμήματος, δεν άλλαξε την αρχική απόφασή του. Τιμώρησε τις ακαδημαϊκές ευθύνες και παρέδωσε όλα τα στοιχεία στον εισαγγελέα για να κινηθούν οι διαδικασίες που θα ξεκαθάριζαν την κατάσταση και θα μπορούσαν να οδηγήσουν σε ποινικές ευθύνες. Αυτό όμως δεν έγινε και ο κ. Ανδρουλάκης βρέθηκε τελικά στα δικαστήρια ως… κατηγορούμενος ότι ως πρόεδρος δεν έκανε τις απαραίτητες ενέργειες για να τιμωρηθεί το πρόσωπο που είχε τη συναλλαγή.

«Ηταν σίγουρα οξύμωρο αυτό που συνέβη και δεν σας κρύβω πως με ταλαιπώρησε αυτή η υπόθεση, αλλά ευτυχώς τον Μάιο του 2022 αθωώθηκα από το Πλημμελειοδικείο Πατρών», λέει στην «Κ».

Ασφαλιστικές δικλίδες

Αρχές του ’22, ο Αγγελος Ροδαφηνός ξεκίνησε να διδάσκει στο Αριστοτέλειο Πανεπιστήμιο ως αναπληρωτής καθηγητής. Ερχόμενος στην Ελλάδα και αντιλαμβανόμενος το μεγάλο πρόβλημα αποφάσισε να στείλει επιστολές στις πρυτανικές αρχές της σχολής. Ηταν για χρόνια υπεύθυνος για τα ακαδημαϊκά παραπτώματα σε ένα μεγάλο πανεπιστήμιο της Αυστραλίας, όπου έχει απαγορευτεί και ποινικοποιηθεί η λειτουργία επιχειρήσεων παραγωγής εργασιών.

«Θεωρώ ότι επιβάλλεται να γίνουν κάποιες ενέργειες εκ μέρους της αρχής σύμφωνα με τις διεθνείς πρακτικές», γράφει στις επιστολές που έχει στη διάθεσή της η «Κ», εξηγώντας τους τρόπους. Τις οδηγίες για τους καθηγητές (για το πώς να χρησιμοποιούν το turnitin, ένα πρόγραμμα που εντοπίζει τη λογοκλοπή), τις πιθανές ποινές ανάλογα με το μέγεθος του παραπτώματος αλλά και τους μηχανισμούς που θα βοηθούσαν τους καθηγητές που θέλουν να αναφέρουν αυτά τα παραπτώματα. Μέχρι στιγμής δεν έχει γίνει κάποια κίνηση στα ελληνικά πανεπιστήμια προς αυτή την κατεύθυνση.

Για τον Λεωνίδα, που έχει εμπειρία ως εκπονητής, η λύση είναι πιο απλή. «Οι περισσότεροι από εμάς διαφημίζουμε τις υπηρεσίες μας στο Διαδίκτυο, με όνομα και τηλέφωνο. Οι συναλλαγές με τους φοιτητές δεν τιμολογούνται, είναι “μαύρα” χρήματα. Εάν ήθελαν οι Αρχές, θα μπορούσαν να το πιάσουν», καταλήγει.
Πηγή