Τη βρίσκω με το ρίσκο

Όλα τα ρίσκα του Γιοβάνοβιτς του έχουν βγει ως τώρα. Αλλά δεν μπορείς να πορεύεσαι συνέχεια με αυτόν τον τρόπο.

Στο τέλος της τέταρτης αγωνιστικής, ο Παναθηναϊκός είναι μόνος πρώτος με 4 στα 4. Σαν αυτοκίνητο 4Χ4, που δεν λογαριάζει από λάσπες, χώματα, κακοτράχαλους δρόμους και κακοτοπιές. Είναι πρώτος δικαιότατα, έχει δεχθεί όλο κι όλο ένα γκολ, έχει δημιουργία, ανάπτυξη και πρωταγωνιστές, έχει συνοχή και συνέπεια στο παιχνίδι του. Μια ομάδα που φωνάζει ότι είναι δουλεμένη κι ακόμα κι αν δεν ήξερες πρόσωπα, πράγματα και καταστάσεις, θα έβαζες στοίχημα ότι πορεύεται με τον ίδιο προπονητή για δεύτερη σεζόν – ή και περισσότερες.

Την ίδια στιγμή που συμβαίνουν όλα αυτά τα ωραία και σωστά πράγματα, ο Γιοβάνοβιτς εξακολουθεί να ρισκάρει ή να τζογάρει ή να ισορροπεί σε ένα σκοινί που μοιάζει τεντωμένο. Με τρία κεντρικά χαφ για τρεις θέσεις στο κέντρο προχωρά και αν οι συνθήκες του αγώνα το απαιτήσουν, τότε προχωρά είτε σε αλχημείες (π.χ. Αϊτόρ στα χαφ για να περάσει ο Βέρμπιτς αριστερά) είτε βαδίζει σε «επικίνδυνα μονοπάτια» (όπως το να βάλει τον ανέτοιμο Μπερνάρντ στο ντέρμπι με την ΑΕΚ). Κι όσο δεν βρίσκεται λύση στο θέμα του «οκταριού» και το τέλος της μεταγραφικής περιόδου κοντοζυγώνει, τόσο στενεύουν και τα περιθώρια. Διότι αν προκύψει ένας τραυματισμός ή ένας παίκτης δεν πατάει καλά (όπως ο Ρούμπεν Πέρεθ με την ΑΕΚ) ή κάποιος είναι εμφανώς κουρασμένος, πρέπει να υπάρχει μια αξιόπιστη εναλλακτική λύση στον πάγκο. Μικρότερο ρίσκο – αλλά σε κάθε περίπτωση ρίσκο – πήρε ο Ιβάν Γιοβάνοβιτς και με τους στόπερ: με τους Σένκεφελντ και Μάγκνουσον εκτός, στήριξε και στηρίχθηκε στις λύσεις νούμερο 3 και νούμερο 4 για το κέντρο της άμυνας. Πούγγουρας και Σάρλια πάντως του ανταπέδωσαν την εμπιστοσύνη στο πολλαπλάσιο.

Την «ψειρίζει» ο Γιοβάνοβιτς τη μεταγραφή του χαφ, όπως έχει κάνει και με κάθε άλλη μεταγραφή αυτά τα δυο χρόνια – τα ποσοστά επιτυχίας του πάντως, είναι εντυπωσιακά: δεν υπάρχει ούτε ένας από τους παίκτες που αποκτήθηκαν από πέρυσι το καλοκαίρι, που να μην πρόσφερε (περισσότερο ή λιγότερο) σημαντικά πράγματα στην ομάδα, με μοναδική εξαίρεση ίσως τον (δανεικό ούτως ή άλλως) Λούντκβιστ, του οποίου ο τραυματισμός δεν τον άφησε να μας δείξει τι μπορούσε να κάνει. Αλλά όπως είναι δομημένη η ομάδα, με τον Γιοβάνοβιτς να έχει το ρόλο του Football Manager και να τρέχει τα πάντα, λογικό είναι να μην προλαβαίνει να κάνει τα πάντα: και να προετοιμάσει την ομάδα και να κοουτσάρει και να «σκανάρει» τους υποψήφιους στόχους και να δρομολογήσει τις μεταγραφές. Ένας άνθρωπος είναι – πώς να τα προλάβει όλα;

Να πούμε ακόμα μια ποδοσφαιρική αλήθεια; Ο Παναθηναϊκός, πέρα από τις νίκες και τα πράγματα που έχει κάνει στο ξεκίνημα του πρωταθλήματος, είχε και μια κλήρωση λουκούμι: ένα μόνο παιχνίδι εκτός έδρας, στο Ηράκλειο κι όλα τα άλλα εντός: Ιωνικός, Λεβαδειακός (ήταν να παίξουν στη Λειβαδιά αλλά λόγω έργων το ματς έγινε στη «Λεωφόρο») και ΑΕΚ. Και το επόμενο παιχνίδι εντός θα γίνει: πέμπτη αγωνιστική οι «πράσινοι» υποδέχονται τον ΠΑΣ Γιάννενα. Πολύ μεγάλη ευκαιρία να κάνει ο Παναθηναϊκός το 5 στα 5 και ενδεχομένως να ανοίξει περισσότερο τη διαφορά από τους διώκτες του, αλλά ας έχουμε στο μυαλό μας ότι το ξεκίνημα του δεύτερου γύρου θα είναι γεμάτο δύσκολα και απαιτητικά εκτός έδρας παιχνίδια. Θα πει βέβαια κάποιος «μέχρι τότε, ποιος ζει – ποιος πεθαίνει». Σωστό κι αυτό. Διότι αν ο Παναθηναϊκός συνεχίσει να δείχνει το ίδιο πρόσωπο σοβαρότητας και συνέπειας και – κυρίως – αν έχει αφήσει πίσω του το περσινό σύνδρομο των αποτυχιών στα εκτός έδρας παιχνίδια, που τον ταλαιπώρησε για μήνες μέχρι να βρει γιατρειά, τότε θα μπορέσει να μπει στο δεύτερο μισό του πρωταθλήματος με μεγάλη φόρα. Και μετά, ποιος τον πιάνει.