Σταμάτης Γονίδης: «Όταν πέθανε ο πατέρας μου και του φόρεσαν κοστούμι στην κηδεία. Αυτό μου δημιούργησε ψυχολογικό τραύμα»

Είναι από τις φωνές που έχουν «ντύσει» τεράστιες επιτυχίες στο ελληνικό πεντάγραμμα. Η δόξα και η αναγνώριση, όμως, δεν ήταν ποτέ ζητούμενο για τον Σταμάτη Γονίδη, που αυτό που απολάμβανε από την αρχή της καριέρας του μέχρι σήμερα ήταν να ασχολείται με τη μουσική και να επικοινωνεί με τον κόσμο.

Καλεσμένος στην εκπομπή της Έλενας Κατρίτση ο μεγάλος τραγουδιστής πήγε πολλά χρόνια πίσω στον χρόνο, μίλησε για την παιδική του ηλικία, για τις δυσκολίες που συνάντησε από νωρίς και για τα χρόνια του στον Πειραιά.

Γεννήθηκε στο χωριό Δρυοπίδα της Κύθνου. Από παιδί ακόμα έμαθε να βγάζει το ψωμί του με ιδρώτα αφού μόλις στα 8 του δούλευε στον φούρνο των γονιών του.

«Δούλευα το γαϊδουράκι μου με τα ψωμιά πήγαινα στα λιμάνια και τα άφηνα. Ξεκίναγα το πρωί και γύρναγα το απόγευμα. Αυτό εμένα με έκανε να είμαι αυτό που είμαι σήμερα. Μου έδωσε δύναμη να είμαι σκληρός, να αντέχω σε οποιεσδήποτε συνθήκες στη ζωή μου».

Στη συνέχεια ο Σταμάτης Γονίδης ξενάγησε την οικοδέσποινά του στα μέρη που έζησε, όπως στη νυχτερινή σχολή μηχανικών που φοιτούσε .

Ιδιαίτερη στιγμή όταν μίλησε για τον παππού του αλλά και τον πατέρα του που έχασε σε ναυτικό δυστύχημα και για όσα έχει κρατήσει να του τον θυμίζουν.

«Εκείνο που μου δημιούργησε ψυχολογικό τραύμα ήταν ότι δεν φορούσε ποτέ κοστούμι. Όταν τον είδα με κοστούμι, όταν τον θάψαμε, είδα τον πατέρα μου μέσα σε κάτι που δεν φόραγε ποτέ. Με συγκλόνισε κι είπα “καλά πηγαίνουν έναν άνθρωπο να πάει στον Θεό και τον ντύνουν με κοστούμι και γυαλισμένα παπούτσια; Σε πάρτι θα πάει;”. Έχω κρατήσει το βιολί του και καποιες στιγμές που συζητούσαμε».

Σε νεαρή ηλικία δούλεψε κι ο ίδιος στο ναυτικό. «Η καλύτερη οικογένεια που συνάντησα ήταν στα καράβια. Ονειρεύομαι να μπαρκάρκω ακόμα σε ένα καράβι. Έφυγα με τα καράβια για να είμαι αυτόνομος».

Η καριέρα στις πίστες δεν ήρθε στρωμένη με ροδοπέταλα. Ήταν δύσκολα τα πράγματα στη νύχτα με συνάδελφους που τους έβαζαν τρικλοποδιές κλείνοντάς του τα μικρόφωνα, πολλοί οι καβγάδες στα μαγαζιά που δούλευε αλλά και η κούραση που επί 8 ώρες έπρεπε να τραγουδά αδιάκοπα.

«Όταν ήρθα στην Αθήνα το τηλέφωνο δεν χτυπούσε. Και μάλιστα εκεί κατάλαβα πώς πρέπει να ζητήσεις απ’ το Θεό κάτι για να το πάρεις. Αφού είχα αγανακτήσει, δεν ζήτησα να γίνω γνωστός, δεν ζήτησα ποτέ να πάρω χρήματα. Πάνω στην αγανάκτησή μου είπα “Θεέ μου, κάνε τους να με παίρνουν τηλέφωνο και να μην έχω χρόνο γι’ αυτούς”.

«Όταν είχα ξεκινήσει δεν ήμουν ο χαρακτήρας που είμαι σήμερα και αν κάποιοι με βλέπανε στραβά, να το πω έτσι, δεν τους ρίχνω άδικο, είχαν δίκιο, γιατί είχα τα απωθημένα του ναυτικού, της ζωής της προηγούμενης».

« Δεν έχω αδικήσει, δεν έχω κλέψει, δεν έχω κατηγορήσει άδικα. Δεν έχω κάνει κακό σε άνθρωπο. Είμαι ο εαυτός μου. Και ο τίτλος που μου έχει δώσει ο κόσμος είναι original. Έτσι με λένε. Ο αυθεντικός. Κι έτσι είμαι».

znews.gr

Πηγή